Skip to main content

Ik kom aanrijden voor mijn wekelijkse #rotsenwater les aan groep 7 en vermoed dat de fotograaf in de speelzaal bezig is. BINGO! Wat nu?
De docent vertelt me lachend: ‘we gaan wel naar het park in het centrum van het dorp’… ????
‘Schakelen, Ingrid, Schakelen’ schiet het door mn hoofd. Mijn voorbereidde les kan zo de prullenbak in!
We lopen naar het park en als we daar aankomen schiet de hele klas gillend de speel- en klimtoestellen in!…. pffff
Ik zeg tegen de docent: ‘we doen niets, ze komen vanzelf hierheen’ De docent kijkt me aan en gelooft me absoluut niet maar laat me gaan.
Binnen 2 minuten zit de klas wijd verspreid in het gras om me heen…. De docent kijkt weer naar mij en is er stil van… ik heb nl geen woord gezegd….
We beginnen met synchroon zwaaien van benen en dan armen. Dat voelt goed.
Dan gaan we teenworstelen. Gillen, krijsen, lachen en er worden vele tenen aangeraakt.
Dan laat ik een stel meisjes die het goed kunnen in het midden komen. De klas zit er omheen. De toeschouwers worden steeds stiller en zitten gebiologeerd te kijken naar deze twee dames die zo mooi in contact en in verbinding elkaar niet bij elkaars tenen toelaten. Kracht halend uit hun buik en zich absoluut niet laten afleiden… want dat check ik even. Wow, wat mooi om te zien. De klas vindt zelfs woorden om te vertellen waarom dit zo mooi is.
Een uur later zit de klas stil en dicht bij elkaar voor me in het gras, alles door elkaar, jongens en meisjes gemengd. Er heerst een aangename stille saamhorigheid. De klas kan m voelen…en vindt het fijn en ik ben reuze trots op ze… WOW…
We wandelen terug naar school, hier is weer iets bijzonders gebeurd. #Ilovemywork